MediaKit

Over twee weken staat vaderdag alweer voor de deur. Hoe leuk is het dan om een origineel zelfgemaakt cadeautje te geven. In dit artikel vind je een leuke DIY voor een vaderdagcadeau. Lees je mee? Vaderdagcadeau Samen herinneringen maken Er is niets leukers voor een kind dan samen herinneringen te maken voor later. Door een doos/box te vullen met activiteiten waaruit gegrabbeld kan worden heb je voor een jaar aan activiteiten om samen te ondernemen.Leg dit vast in bijvoorbeeld een schriftje door geschreven stukjes of in een mini foto album door foto’s te verzamelen. In onderstaande download vind je de uitleg en het bestand met activiteiten.De onderstaande activiteiten kan je erin vinden: Samen koekjes bakken Met zand spelen Samen een kunstwerk maken (tekenen, verven, kleien) Samen naar de dieren toe (kinderboerderij, eendjes voeren, dierentuin) Samen een rondje fietsen Samen naar de speeltuin Samen met water spelen Samen een hut bouwen (binnen of buiten) Samen een film kijken Samen naar het zwembad Samen naar het strand gaan Samen een boekje lezen Samen naar het bos gaan Samen buiten spelen Veel plezier samen Veel plezier samen en ik hoop dat diegene aan wie je het geeft er mooie momenten van zal beleven met je (klein)kind. Ik ben benieuwd naar jullie creaties en ervaringen.Let me know! Liefs, Kayleigh

Het bericht DIY vaderdagcadeau; Samen herinneringen maken verscheen eerst op Liefde voor twee.

Het is vandaag alweer 22 mei 2020, de dag dat onze dreumesen officiële peuters zijn geworden. Welkom in de peutertijd. Wat is dit jaar bizar snel gegaan, misschien nog wel sneller dan het eerste jaar. Het was een bijzonder jaar weer, de groei die ze individueel doormaken maar ook de groei als tweeling. Lees je mee? De peutertijd is aangebroken We zijn twee jaar verder, twee jaar verder van die verschrikkelijke bevalling. Wat is er veel gebeurd in deze twee jaar. Van afhankelijke kleine randprematuren naar ondeugende peuters die denken dat ze alles wel zelf kunnen. Ja onze baby’s worden echt groot, soms is het nog steeds niet te bevatten dat ze van ons zijn, ons eigen vlees en bloed hebben wij hier rond lopen. Wat een dankbaarheid voelen wij nog elke dag. Ontwikkeling Beide heren zijn erg ondernemend, ze weten ook niet echt wat stil zitten is. Ze rennen de hele dag, rustig lopen komt niet echt in hun hoofd voor denk ik. Als we die twee eens stappentellers om zouden doen nou dan hebben ze zo heel wat avondvierdaagse lintjes bij elkaar gerend. Ja met die fysieke ontwikkeling zit het wel goed en hebben we absoluut geen klagen. Op spraakgebied, tja wat zullen we daar over zeggen, weinig denk ik, want dat doen zij ook haha. Hun woordenschat is nagenoeg nog heel beperkt tot ‘’mama’’, ‘’poe’’ (poes), ‘’ka’’ (eend of vogel), ‘’die’’ en ‘’hie’’ (hier). Het is iets waar we ons soms zorgen over maken maar ook weer niet. Het is niet gek bij een eeneiige tweeling en we hebben er goed contact over met het consultatiebureau. We hebben er goede hoop op dat als ze naar de peuterspeelzaal gaan het snel zal verbeteren en anders gaan we andere wegen bewandelen.  Overigens praten ze voldoende hoor op een dag, maar wel in hun eigen taaltje. Ze snappen elkaar als de beste en als wij bijvoorbeeld zeggen ‘’Luuk haal Noud eens’’ dan gaat hij naar Noud en zegt hij wat in hun eigen taaltje en dan komen ze toch allebei. Het is bijzonder om mee te maken van dichtbij maar ook iets ongrijpbaars omdat wij zelf hun taaltje niet echt snappen.  De band van een tweeling Zoals ik eerder al schreef is hun taal echt bijzonder. Maar ook deze heren kunnen soms echt niet met elkaar en is er een grote strijd, deze duurt gelukkig nooit lang. Ze kunnen heel rustig zelf spelen maar vooral heel goed samen. Doordat ze samen zo lekker kunnen spelen zijn wij soms een soort indringers als we bij ze komen zitten, we worden gewoon weggeduwd. Ze slapen dan ook nog steeds samen op één kamer en dat gaat hartstikke goed. Natuurlijk wordt er gekeet voor het slapen gaan maar dit is meestal van korte duur. Ben heel benieuwd hoe het zal gaan straks als we op termijn hun bedjes gaan ombouwen tot peuterbedjes.  Op naar het derde jaar Op naar hun derde jaar, het derde jaar waar wij ze een beetje gaan loslaten door ze naar de peuterspeelzaal te laten gaan. Ik ben heel benieuwd wat het met ze gaat doen qua ontwikkeling, karakter maar ook wat het voor de band van hun samen zal betekenen. We hebben er goede hoop dat het spreken snel zal gaan ontwikkelen, en anders komt dat op termijn ook wel goed. Gelukkig snappen ze alles en dat maakt het al een stuk makkelijker. We gaan vol goede moed de peutertijd in, op naar nog meer nieuwe avonturen en herinneringen. Liefs, Kayleigh p.s. benieuwd hoe het eerste jaar is gegaan? Dat lees je hier.

Het bericht Ze zijn jarig 2 jaar alweer; welkom peutertijd verscheen eerst op Liefde voor twee.

In mijn herstel proces denk ik veel, denk ik veel na over waar dingen vandaag komen. Dat is niet altijd leuk en soms ook wel heel confronterend. Zo ben ik ook gaan nadenken over het genieten van deze bijzondere tijd. Door het op te schrijven krijg ik ruimte in mijn hoofd en door het met jullie te delen hoop ik dat ik andere (jonge) moeders die er misschien ook mee worstelen te helpen. Eerder heb ik met jullie gedeeld dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat met mij. Ik kamp met een soort van burn-out/overspannenheid. Dit alles heeft te maken met mijn zwangerschap, bevalling, verlies van mijn oma enz. Ben je hier naar benieuwd, lees het hier. Geïrriteerd Laatst waren wij gezellig een wandeling aan het maken en ik had zoals gewoonlijk mijn camera mee. Ik wilde graag een leuke foto van ons vieren en van mij en de jongens want zulke foto’s hebben we niet veel. Het lukte niet helemaal of het ging niet zoals ik graag had gewild. Ik merkte dat ik een beetje geïrriteerd raakte en ook wel een beetje verdrietig. Simon snapte het niet helemaal en vond dat ik niet zo moest zeuren want hé we hadden het leuk dat was het belangrijkste.  Waar komt deze angst toch vandaag Ook al ben nog niet met mijn cognitieve gedragstherapie begonnen, ik heb het wel goed doorgelezen en probeer het wel al toe te passen. Dus ben ik gaan nadenken waar het eigenlijk vandaan komt waarom ik mij zo voelde. Eigenlijk werd ik daarbij heel verdrietig en besefte ik mij ook dat het moeilijk is voor andere om het te begrijpen. Ik merkte dat het komt doordat ik die eerste dag/dagen na de bevalling niet die momenten heb gehad met de jongens zoals het eigenlijk hoort. Weinig foto’s van die eerste momenten samen, maar ook weinig foto’s van de jongens samen met mij. Foto’s van na de bevalling samen kon eigenlijk niet want vastgehouden heb ik ze niet, en de foto die ik wel daarvan heb roept alleen maar een verdrietig gevoel op eigenlijk. Dat ik voor mij gevoel weinig foto’s heb van de jongens samen met mij heb is iets van niet bewust gebeurd, zo loopt het gewoon. Wel heb ik dit gevoel met Simon gedeeld want het is wel iets dat belangrijk voor mij is. Herinneringen voor in de toekomst Nadat ik had nagedacht waar dit toch vandaag komt merkte ik dat de foto’s eigenlijk mijn houvast zijn voor in de toekomst. Ik heb het idee dat de tijd door mijn vingers glipt zo hard als het gaat. Deze tijd met de jongens komt niet meer terug en het liefst zou ik wel een tijdje in deze tijd willen hangen maar dat gaat niet. Doordat ik stukken kwijt ben vanaf het moment dat de worden spoedkeizersnede vielen en de 48 uur daarna ben ik bang. Bang dat ik die bijzondere momenten niet meer kan herinneringen. Als ik nu terugdenk aan het eerste jaar heb ik moeite om echt dingen bewust terug te halen qua herinnering, gewoon de simpele alledaagse dingen dan van hoe alles ging en hoe de jongens waren. Ik weet ook dat dit een soort symptoom/bijwerking is van waar ik nu middenin zit maar toch. Foto’s zijn mijn houvast voor in de toekomst Ik heb de foto’s wel teruggekeken van de bevalling en daarna en ondanks dat het mij een hoop verdriet en pijn doet weet ik daardoor wel hoe en wat. Kortom foto’s zijn mijn houvast voor de herinneringen in de toekomst.  Liefs Kayleigh

Het bericht Angst om herinneringen kwijt te raken verscheen eerst op Liefde voor twee.